4 real.

Nie ma słów jakimi mogłabym opisać co do Ciebie czuję. Nawet nie potrafię tego zrobić. Możesz się tylko domyślać jaki sprawiasz mi ból swoją ciągłą nieobecnością. Ale dość już narzekania. Widocznie było tak Nam właśnie pisane. Jest w tym pewien tragizm, ale nic nie jesteśmy w stanie zrobić żeby mu zapobiec. Tak już po prostu musi być. Trzeba sie zaczynać godzić z tą sytuacją...i iść dalej do przodu bez Ciebie. Choć czy na pewno bez Ciebie? Przecież zawsze będziesz, gdzieś w głębi serca i kiedy będę potrzebowała ciepłej myśli po po prostu przypomne sobie o Tobie. W tej chwili jesteś dla mnie absolutnie wszystkim. Wszystkim czego nie mam i co równocześnie tak bardzo potrzebuje. Dlatego to przynosi smutek, to przez to, że jest do potrzeba, której nie da się spełnić. A nie umiem żyć chwilą, bo chwila się szybko kończy, za szybko. Potrafisz sprawić, że dosłownie w jednym momencie jestem najszczęśliwszą osobą na świecie, ale to się kończy. Twój głos, Twoje myśli odchodzą i wtedy ja jestem smutna. Więc, proszę Cię bądź !!

Cześć. Nie wiem co mam Ci powiedzieć. Nie wiem jakich słów użyć by wytłumaczyć Ci jak bardzo źle postępiłam mówiąc Ci te bzdury. Nie wiem jak mogłam Ci coś takiego powiedzieć. Przepraszam, to jedyne słowo, które mogę w tej sytuacji pasuje. Nie wiem jak mam Cię przekonać, że naprawdę tak nie uważam, po prostu źle się wyraziłam. Już szaleje. Szaleje z braku Ciebie. Nie umiem Ci wprost powiedzieć czego mi brakuje, bo brakuje mi po prostu Twojej fizycznej obecności. Obcowanie z Tobą, patrzenia w oczy, dotyku. Wszystkiego. Nie chciałam powiedzieć, że rozmowa z Tobą przez telefon nic nie znaczy, bo tak nie jest. Nigdy tak nie było ! Cokolwiek z Tobą związane jest dla mnie najważniejsze. Ale ja nie mogę znieść myśli, że to jedyna rzecz na jaką mogę sobie pozwolić. Zmieńmy, więc to. Ruszajmy do przodu, proszę.

Smutny dzisiaj dzień. Nic złego się nie wydarzyło, to nie z tego powodu. Dziś uświadomiłam sobie, że nigdy nie spełni się jedno z moich marzeń. Na pewno znasz to uczucie. Ta wiara, które była we mnie ostatnio całkiem zniknęła, została tylko pustka. Pustka, bo nie wiem co robić. Żadych planów, żadnych innych rozwiązań. Staram się o tym nie myśleć, ale nie potrafię od tego uciec. Tak bardzo mi przykro. Dlaczego tak musi być? Dlaczego nie możemy być razem? Dlaczego się nie spotkamy? Czemu nie zrobisz tego kroku na przód? Dlaczego? Dlaczego cały czas się łudziłam? Tobie chyba dobrze w tej sytuacji. Pewnie, jestem tylko dodatkiem do Twojego codziennego życia. Odzywasz się do mnie, kiedy Ci się nudzi albo kiedy po prostu czujesz taką potrzebę. Dlaczego? Nie potrafię o Tobie zapomnieć, bo czuję, że czujesz to samo. Znowu ta wewnętrzna walka, tylko tym razem między rozumem, a sercem. Zdążyłeś sie przekonać jak sprzeczne jest to wszystko. Co ja mam zrobić? Czekać? Ale ile jeszcze? Chciałabym Ci codziennie powtarzać jak bardzo Cię kocham, chciałabym móc czekać na dzień w którym Cię zobaczę, chciałabym wiedzieć, że kochasz tylko mnie i jesteś tylko mój. Zrób coś w końcu !